طهورا

فقط خدا بود که می دانست

آن دل دریایی

به کمند پندهای پوسیده

دربند نمی آید

بی کرانه های دور خطر را می بوسد

پس به دریا زد

و تشنگی سر به تلاطم گذاشت

عطش

چه بی رحمانه آتش می بارد

باید چراغ را خاموش کرد

تا چهره ی مردانگی

روشن شود

در ظهر موعود

پاییز گل کرد

ویک باغ ارغوان درو شد…

اینک خدا می داند

نام آن دل کامل ترجیع بند

هاتف عرش است!